۲٫تردیدی نیست که شرکت کنندگان در برنامه نشست ، فرایند و نتایج آن را تأیید می‌کنند . تحقیقات درباره اجرای برنامه نشست در منطقه پایتخت و نیوساوث ویلز حاکی از رضایت بالای بزه دیدگان و بزهکاران است .
۳٫نتایج آخرین تحقیقات درباره اجرای برنامه نشست در نیوساوث ویلز حاکی از رضایت بیش از ۹۰ درصد از بزهکاران و بزه دیدگان از پیامدهای اجرای این برنامه است . طبق این تحقیقات در حدود ۹۷ درصد از حامیان بزهکاران از نتایج حاصل راضی بودند و ۹۵ درصد از آن ها آن را نسبت به بزه دیدگان منصفانه می‌دانستند .
۴٫بیش از ۹۰ درصد از بزهکاران و بزه دیدگان معتقد بودند که در اجرای برنامه نشست با آن ها به احترام و منصفانه رفتار شده است و تقریباً همین تعداد معتقد بودند که به آن ها فرصت کافی برای مشارکت و اظهار نظر داده شده بود .
۵٫بیش از ۷۹ درصد از بزه دیدگان ، در حدود ۹۰ درصد از بزهکاران و ۹۵ درصد از حامیان آن ها رضایت خود را از کیفیت طرح و برخورد با موضوع مطروحه اعلام کرده بودند .[۸۰]
مبحث چهارم : عدالت ترمیمی در ایالات متحده آمریکا
آغاز اجرای عدالت ترمیمی در آمریکا به سال ۱۹۷۸ باز می‌گردد ، زمانی که اولین برنامه میانجی گری میان بزه دیده – بزهکار در الکهارت (ایندیانا)با الهام از برنامه میانجی گری کیتچز(اونتاریو-کانادا) به اجرا در آمد . هدف از اجرای این برنامه در الکهارت ایجاد محیطی امن برای گفتگو ، مذاکره ، حل و فصل مسائل ناشی از جرم برای تجدید قوای بزه دیده و ایجاد شرایط روحی و احساس بهتر در او و همچنین تبیین نیازهای آتی بزه دیده ، بزهکار و اجتماع به جای سرزنش و مجازات رفتار گذشته بزهکار بوده است.
در امریکا ، اگر چه اجرای عدالت ترمیمی از طریق برنامه های میانجیگری بیش از سایر روش‌ها معمول است ، اما علاوه بر آن می توان به استفاده از روش نشست در برخی از حوزه های قضایی و از جمله در ایندیاناپولیس[۸۱] اشاره کرد . برنامه نشست ایندیاناپولیس که از سال ۱۹۹۶ آغاز شده است در اجرای سیاست قضازدایی از رسیدگی به جرایم ارتکابی صغار استفاده می شود . در اجرای این برنامه ، حسب معیارهای مورد توافق میان رئیس دادگاه اطفال و دادستان ماریون کانتی[۸۲] ، پرونده ها به برنامه نشست ارجاع می شود . هدف نهایی از این اقدام ، پیشگیری از تکرار جرم به عنوان یکی از نتایج اجرای نا مناسب کیفری سنتی بوده است . اتخاذ این سیاست حاکی از آشنایی قضات و دادستان‌ها با یافته های برخی تحقیقات جرم شناسی است که نشان می‌دهد به همان اندازه که فرد در سنین پایین تر با دادگاه ارتباط می‌یابد احتمال تکرار جرم وی نیز افزایش می‌یابد . البته اتخاذ این سیاست مبتنی بر مشاهدات آن ها بود . مشاهده ای که حاکی از این بود که بسیاری از نوجوانان با وجود حضور در دادگاه و مجکومیت به مجازات ، مکرراً مرتکب جرم نیز شده بودند . این یافته ها زمینه اتخاذ سیاست جدیدی را فراهم کرد که بر اساس آن قضات و دادستان‌ها تصمیم گرفتند تا آنجا که امکان پذیر است صغاری را که برای اولین بار مرتکب جرم شده و نه تنها در ابتدای سنین نوجوانی ۱۵ تا ۱۷ سال قرار دارند بلکه درجه خطرناکی پایینی نیز دارند به دادگاه نفرستند .
گفتار اول :تحولات اجرای عدالت ترمیمی در امریکا
در حال حاضر ، برنامه میانجی گری میان بزه دیده –بزهکار که مهم ترین روش اجرای عدالت ترمیمی در آمریکاست به وسیله بیش از سیصد نهاد و در قالب هزاران برنامه در سال اجرا می شود . در این کشور میانجی گری به عنوان جایگزین اساسی بسیاری از واکنش های عدالت کیفری سنتی مد نظر قرار گرفته است . در عمل ، اجرای برنامه میانجی گری در امریکا حسب تشخیص ، دادستانی یا دادگاه صورت می پذیرد و امکانات اجرایی آن در مراکز پلیس یا دادسرا و نهادهای غیر انتفاعی که جامعه یا کلیسا تأسيس کرده‌اند ، فراهم می شود . مطابق یافته های پژوهش آمبرایت و گرینوود بیشترین میزان برنامه های میانجی گری را نهاد های خصوصی اجرا می‌کنند .
به گونه ای که ۴۳ درصد از این برنامه ها را نهادهای خصوصی (غیرانتفاعی ) و ۲۲ درصد از آن را کلیساها اجرا کرده‌اند . [۸۳]بدین ترتیب، تأمین منابع مالی اجرای این برنامه ها ، اصولاً بر عهده ایتالیا یا مراجع محلی است . علاوه بر این کلیساها، داوطلبان مردمی ، دولت فدرال و بنیادهای مختلف نیز در تأمین منابع مالی برنامه های ترمیمی مساعدت می‌کنند .
صرف نظر از نهادهای تأمین کننده امکانات مورد نیاز برای اجرای عدالت ترمیمی در امریکا، می توان از بسیاری نهادهای دیگر نیز نام برد که از طریق پژوهش های بنیادین و تأمین نیازهای پژوهشی و علمی مجریان این برنامه ها ،زمینه تعمیق و موفقیت بیشتر آن ها را فراهم می‌کنند . تعداد این نهادها به عنوان مراکز تولید اندیشه در امریکا چندان فراوان است که امکان شمارش آن نیست . یکی از مهمترین مراکز مذکور ، « اداره بزه دیدگان از جرم »[۸۴] به عنوان یکی اجزاء بخش عدالت کیفری آمریکاست که متصدی اجرا و انتشار بسیاری از پژوهش‌های ناظر بر بزه دیدگی و بزه دیدگان و همکاری با مراکز پژوهشی دیگر است . علاوه بر این می توان از مرکز عدالت ترمیمی و ایجاد سازش که پیش از آن مرکز عدالت ترمیمی و میانجی گری نامیده می شد یاد کرد که در دانشگاه مینه سوتا و زیر مجموعه دانشکده مددکاری اجتماعی فعالیت می‌کند . این مرکز یکی از مراکز عمده پژوهش‌های بنیادی و تهیه متون عدالت ترمیمی به شمار می رود . همچنین می توان از انجمن میانجی گری میان بزه دیده –بزهکار یاد کرد که هدف اصلی آن ارتقا و تقویت اجرای اصول و برنامه های عدالت ترمیمی است . این انجمن ابتدا در اواخر دهه ۱۹۸۰ با عنوان انجمن میانجی گری میان بزه دیده –بزه کار امریکا[۸۵] که متشکل از گروهی از مجریان ، پژوهشگران و نظریه پردازان عدالت ترمیمی بوده است فعالیت خود را آغاز و در سال ۱۹۹۷ به انجمن میانجی گری میان بزه دیده –بزه کار تغییر نام داد . انجمن مذکور بیش از ۳۵۰ عضو حقیقی و نیز ۳۰ نماینده از اشخاص حقوقی داردکه از ۴۰ ایالت و ۷ کشور می‌باشند . آموزش مجریان عدالت ترمیمی و حمایت علمی پژوهشی از آن ها ، تبیین اصول راهبردی و راهنمای اجرای عدالت ترمیمی و پژوهش‌های متعدد از جمله اقدامات انجمن مذکور است .[۸۶]
